Η επανάσταση του Αλεξίου Καλλέργη, άρχισε το 1282 και τελείωσε με πολύ ευνοικούς όρους για τον Οίκο των Καλέργηδων, με τη συνθήκη του 1299, που έμεινε γνωστή ως Pax Alexii Callergi.
Ο Καλέργης στην ουσία δεν ενδιαφέρθηκε για την απελευθέρωση της Κρήτης από τον Ενετικό ζυγό ή την επανένωση με το Βυζάντιο, αλλα για την αποκομιδή όσο περισσότερων προνομίων μπορούσαν να του παραχωρηθούν.
Εξασφαλίζοντας την υποστήριξη πολλών αρχοντικών οικογενειών, αλλα και του κλήρου, ξεκίνησε κλεφτοπόλεμο (guerilla), με αποτέλεσμα την επιμήκυνση των πολεμικών επιχειρήσεων και την καταπόνηση του Ενετικού στρατού και μετά από δέκα χρόνια μικροσυγκρούσεων, είχε γίνει αδιαμφισβήτητος κύριος της δυτικής Κρήτης.
Η έναρξη του Β΄ Βενετογενουατικού πολέμου το 1294, ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τον Αλέξιο Καλέργη, αφού στράφηκαν προς βοήθεια σ΄αυτόν, τόσο οι Γενουάτες όσο και οι Βενετοί.
Η απόφαση της σύμπραξης με τους Ενετούς, ήταν καταλυτική. Η Βενετία, ζητώντας από τον Καλέργη όρκο πίστης στη Δημοκρατία του Αδρία, προέβη σε μια σειρά παραχωρήσεων που αναγνώριζαν στον Καλλέργη ηγεμονικά προνόμια.
Ενισχύθηκε η κτηματική του περιουσία και το δικαίωμα της παραχώρησης της σε οποιονδήποτε ενώ απέκτησε το δικαίωμα να διατηρεί άλογα, να κυκλοφορεί ελεύθερα στα φρούρια, να δέχεται κανίσκια και να απελευθερώνει παροίκους.
Ανάλογα προνόμια εξασφαλίστηκαν τόσο για τον τοπικό κλήρο, που απέκτησε το δικαίωμα της χειροτονίας, όσο και για τις υπόλοιπες αρχοντικές οικογένειες αλλα και γενικότερα για τους κατοίκους ολόκληρου του νησιού και τέθηκαν για πρώτη φορά οι βάσεις για τη δημιουργία του Κρητικού Αρχοντολόγιου.