Η Επανάσταση ξέσπασε στο Ρέθυμνο το 1217, όταν ο Πέτρος Φιλικάνεβος, Ενετός Καστελάνος του φρουρίου Μονοπάρι (Bonrepare) στο Ρέθυμνο, έκλεψε άλογα και ζώα από τον ισχυρό άρχοντα Σεβαστό Σκορδίλη.
Ο Δούκας Παύλος Κουρίνος, δεν θέλησε να αποδώσει δικαιοσύνη και μια μεγάλη επανάσταση ξέσπασε, με αρχηγούς τον Κωνσταντίνο Σεβαστό Σκορδίλη και τον Μιχαήλ Μελισσηνό.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα ολόκληρη σχεδόν η δυτική Κρήτη, πέρασε στα χέρια των επαναστατών.
Οι εχθροπραξίες κράτησαν για δύο περίπου χρόνια, μέχρι το 1219, και οι Ενετοί κατάλαβαν ότι το νησί δεν μπορούσε κυβερνηθεί με ωμή βία.
Ο νέος Δούκας Dominico Delphino, που αντικατέστησε τον Παύλο Κουρίνο, ήρθε στην Κρήτη με συνθήκη με πολύ ευνοικούς για τον ντόπιο πληθυσμό όρους.
Απελευθέρωσε 75 αιχμάλωτους, παραχώρησε φέουδα στον ποταμό Μουσελά στους Επαναστάτες, κατοχύρωσε προνόμια για τους μοναχούς της μονής Στύλου Αποκορώνου νομιμοποίησε τις περιουσίες των Κρητικών και το δικαίωμα της δωρεάς τους σε μονές, επέτρεψε τους γάμους μεταξύ Κρητών και Βενετών υπηκόων και καθιέρωσε ποινές για τους Βενετούς που θα καταπατούσαν τις νέες διατάξεις.
Με τη σειρά τους οι Επαναστάτες έπρεπε να ορκιστούν πίστη στη Γαληνότατη Δημοκρατία του Αδρία.
Η συνθήκη υπογράφηκε τελικά στις 13 Σεπτεμβρίου 1219 και έδωσε τις προυποθέσεις για την δημιουργία του αναγνωρισμένου από του Ενετούς, Κρητικού Αρχοντολόγιου, αφού έφερνε τους Κρητικούς άρχοντες πιο κοντά στα προνόμια που απολάμβαναν οι Ενετοί.